یک چند به کودکی به استاد شدیم

                                      یک چند به استادی خود شاد شدیم

پایان سخن که ما را چه رسید

                                      ازخاک در امدیم وبر باد شدیم

                                                                خیام

قومی متفکرند درمذهب ودین 
        
                     جمعی متحیرند درشک ویقین

 ناگاه براورد منادی زکمین

                    کای بی خبران راه نه انست نه این
 
 زین پیش نشان بودنی ها بوده است

                    پیوسته قلم زنیک وبدناسوده است

 تقدیر توراهرانچه بایست بداد

                    غم خوردن وکوشیدن ما بیهوده است

                     عمر خیام

  ازمنزل کفر تابه یقین یک نفس است

            وزعالم شک تابه یقین یک نفس است

   این یک نفس عزیزراخوش میدار

            چون حاصل عمرما همین یک نفس است 

        ((حکیم عمرخیام)) 

   ازدی که گذشت هیچ ازاویادمکن

               فرداکه نیامدهاست بیدادمکن

   برنامده وگذشته بنیاد مکن

               حالی خوش باش وعمربربادمکن

         ((حکیم عمرخیام))

                                         ((به نام تک ستاره عشق))

   شهری بود بنام عشق کوچه ای بود بنام محبت در ان کوچه رودی بود بنام    دوستی امابه منجلابی می رفت بنام ...

   عشق : اسمانی است بی ابر

   عشق : دریایی است بی موج

   عشق : باغی است بی گل

   عشق : چراغی است بی نور

   عشق : اینه ای است بدون شفافیت